Πολλές φορές, ακόμη και όταν υπάρχουν γύρω μας όλες οι προϋποθέσεις για να είμαστε ευτυχισμένοι, δε νιώθουμε πλήρεις. Φοβόμαστε πως αυτό το συναίσθημα δεν θα κρατήσει για πάντα, πως θα χάσουμε ό,τι αγαπάμε, πως δεν θα είμαστε ασφαλείς ή υγιείς. Η πρώτη παρόρμηση, είναι να απωθήσουμε τα άγχη και τις ανησυχίες μας με την ελπίδα ότι έτσι θα φύγουν. Αυτό όμως είναι λάθος τακτική. Μόνο αν τα κοιτάξουμε κατάματα χωρις να τα επικρίνουμε και τα εξετάσουμε προσεκτικά για να βρούμε την πηγή τους, θα μπορέσουμε να τα αποδομήσουμε και θα σταματήσουμε να είμαστε υποχείριό τους. Αν λοιπόν δεν καταπιέζουμε τους φόβους μας αλλά τους κοιτάμε κατάματα, τους διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά και αυτό φέρνει την οριστική λύτρωση και την απόλυτη ελευθερία.
Φόβος και σχέσεις
Πολλές φορές, η επιθυμία μας να έχουμε έναν σύντροφο, είναι η προέκταση της επιθυμίας μας να έχουμε κάποιον να μας φροντίζει. Για να διερευνήσουμε αν οι σχέσεις μας βασίζονται στην αμοιβαία ανάγκη ή στην αμοιβαία ευτυχία, δεν έχουμε παρά να ρωτήσουμε τον εαυτό μας. Αν βασίζονται στην ανάγκη, στον φόβο, δεν έχουν γερά θεμέλια και δεν θα μακροημερεύσουν.
Φόβος και συνήθειες
Όλοι ενδίδουμε σε συνήθειες και υιοθετούμε συμπεριφορές που δεν είναι ακριβώς ωφέλιμες: το να αγοράζουμε τακτικά ρούχα, το να βλέπουμε παθητικά τηλεόραση ή το να περνάμε πολύ χρόνο σε μια συγκεκριμένη καφετέρια. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε σε βάθος μέσα μας και να διακρίνουμε τον πρωτογενή φόβο και την πρωταρχική επιθυμία που βρίσκονται πίσω από τις συμπεριφορές μας.
Ενσυνειδητότητα: Το αντίδοτο στον φόβο
Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να σκεφτόμαστε καμία φορά πράγματα που ανακινούν αισθήματα φόβου και θλίψης ή να ανακαλούμε τον παλιό μας πόνο. Μάλιστα πολλές φορές, επιστρέφουμε σε αυτές τις αναμνήσεις, όσο επώδυνες και αν είναι. Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επιστρατεύσουμε την ενσυνειδητότητά μας, η οποία μας θυμίζει ότι η παρούσα στιγμή είναι ό,τι χρειαζόμαστε και δεν χρειάζεται να ανατρέχουμε στα παλιά. Το παρελθόν έχει παρέλθει,και δεν μπορεί να μας προσφέρει την ίαση που χρειαζόμαστε. Αντίθετα, μπορεί να μας προκαλέσει αληθινό πόνο, όχι μόνο συναισθηματικό αλλά και σωματικό. Αντί λοιπόν να ξαναπροβάλλουμε παλαιότερες καταστασεις, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε και άλλη επιλογή: να δούμε τη στιγμή όπως είναι και να αφήσουμε το παρελθόν στην άκρη.
´Ασκηση: Μιλώ στο παιδί μέσα μου
Τοποθετώ δύο καρέκλες αντικριστά. Κάθομαι πρωτα στη μια και προσποιούμαι ότι είμαι το αδύναμο, ευάλωτο παιδί. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί: « Φοβάμαι, νιώθω αβοήθητος, κανείς δε με φροντίζει, δε μπορώ να κάνω τίποτα».Καθώς εκφράζομαι, επιτρέπω σε αισθήματα άγχους, απελπισίας και απόγνωσης να έρθουν στη επιφάνεια. Τα καλωσορίζω και τα αποδέχομαι. Δίνω στο απροστάτευτο παιδί όσο χρόνο χρειάζεται για να εκφραστεί και να αποσυμπιεστεί. Όταν τελειώσει, σηκώνομαι και κάθομαι στην άλλη καρέκλα, όπου υποδύομαι τον ρόλο του ενηλίκου εαυτού μου. Κοιτάζω την απέναντι καρέκλα και φαντάζομαι ότι μιλώ στο αβοήθητο παιδί που κρύβεται μέσα μου. Το κανακεύω και το καθησυχάζω: « Καλέ μου άκουσέ με. Είμαι ο ενήλικος εαυτός σου. Δεν είσαι πια ένα απροστάτευτο παιδάκι. Έχεις ενηλικιωθεί. Είσαι έξυπνος, ώριμος , δυνατός και μπορείς να προστατεύεις μόνος σου τον εαυτό σου, να επιβιώνεις μόνος σου. Δεν χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να σε φροντίσει.
Κάνοντας αυτήν την άσκηση, διαπιστώνουμε ότι μας κατακλύζει ένα αίσθημα σιγουριάς και ασφαλείας. Ένα αίσθημα που προέρχεται από την πίστη στον εαυτό μας και όχι από την προσκόλληση σε κάποιον άλλον. Το πρώτο βήμα για να αποχωριστούμε τον φόβο μέσα μας, είναι να τον αναγνωρίσουμε και να τον εξημερώσουμε. Ύστερα, έρχεται η επίγνωση ότι είμαστε ασφαλείς και ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν άνθρωπο – αποκούμπι. Είμαστε απολύτως ικανοί να φροντίζουμε και να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, αλλά και να απολαμβάνουμε το σπίτι μας, το παρόν δηλαδή, δίχως να μας στοιχειώνει το παρελθόν μας, που έχει παρέλθει και χωρίς να χανόμαστε μέσα στα σχέδιά μας για το μέλλον. Δεν ωφελεί να εγκλωβιζόμαστε σε εμμονικές διαδικασίες προγραμματισμού, χάνοντας το εδώ και τώρα. Λειτουργούμε λοιπόν στο παρόν, ζούμε ενσυνείδητα σε αυτό και μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε την παρούσα στιγμή με τον καλύτερο τρόπο.
