Η ομορφιά της ζωής είναι μπροστά μας, αλλά δεν είμαστε σε θέση να την ακούσουμε, αφού υπάρχει πολλή φασαρία μέσα μας: το μυαλό μας και το σώμα μας είναι γεμάτα θορύβους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η ησυχία, η μη δράση, είναι επίσης δράση αλλά και ότι υπάρχουν εμπειρίες χωρίς ήχο, που είναι δυνατότερες από οποιονδήποτε ήχο. Η κοινωνία μας όμως δεν μας βοηθά, αφού δεν επικροτεί αυτού του είδους τη δραση. Αντίθετα, την παρερμηνεύει ως αδράνεια, ως νωχελικότητα. Πολλές φορές μας λένε: «Κάνε κάτι, μην κάθεσαι», προτρέποντάς μας έτσι να ενεργήσουμε. ´Ενας γνωστός γκουρού όμως λέει: « Μην κάνεις τίποτα, κάθισε!». Έχουμε όμως ταυτίσει τόσο πολύ την ησυχία, τη σιωπή με την απραξία, που ακόμη και αν κάποιες φορές επιθυμούμε να καθίσουμε και να μην κάνουμε τίποτα, όταν μας δίνεται η ευκαιρία, νιώθουμε αμήχανα, δεν ξέρουμε πώς να εκμεταλλευτούμε αυτές τις στιγμές.
Η σιωπή και οι άλλοι
Όλοι αποζητούμε τη σύνδεση με τους άλλους και μας απασχολεί το κομμάτι της συντροφικότητας. Για να μπορέσουμε να επανασύνδεθουμε με τους σημαντικούς άλλους μας, πρέπει να αναζητήσουμε τους τρόπους. Ένας τέτοιος, που μπορεί ακόμη και να κατοχυρώσει την ευτυχία μας, είναι η άνεση μέσα στη σιωπή, μια σιωπή που προέρχεται από την οικειότητα. Μπορούμε να ευεργετηθούμε από την παρουσία των άλλων, αφού η παρουσία είμαι το πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί κάποιος να μας δώσει. Συνυπάρχουμε λοιπόν χωρίς να πρέπει κάτι να κάνουμε ή να πούμε, χωρίς να πρέπει να γεμίσουμε τα κενά. Αρκεί να θυμόμαστε ότι το άηχο μπορεί να κάνει πιο πολύ θόρυβο από οποιαδήποτε φωνή και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε ανούσια την ενέργειά μας φωνάζοντας ή μιλώντας δυνατά.
Η κοινωνία μας, δεν επιδοκιμάζει μόνο τη δραση, αλλά και την επίτευξη των στόχων, αφού είναι στοχοκεντρική. Μας ωθεί να κινούμαστε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έχοντας πάντα συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό. Η παρέκκλιση από τον στόχο θεωρείται ατόπημα. Οι ανατολικές θρησκείες από την άλλη και η πρακτική του διαλογισμού προωθούν τη φωτισμένη «ζωή χωρίς στόχο» και πρεσβεύουν ακριβώς το αντίθετο: Ότι τα πάντα βρίσκονται ήδη μέσα μας. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να τρέχουμε να φτάσουμε αυτό που κάθε φορά τοποθετούμε μπροστά μας, ούτε να αναλωνόμαστε στο κυνήγι της ευτυχίας σκεπτόμενοι ότι υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος στο οποίο πρέπει να φτάσουμε.
Ας εκπαιδευτούμε λοιπόν στο να κάνουμε το οτιδήποτε, από το βούρτσισμα των δοντιών, ως το πότισμα των φυτών, με επίγνωση και χωρίς στόχο. Μια πολύ όμορφη και αποτελεσματική συνήθεια που θα μας βοηθήσει να επεκτείνουμε την επίγνωσή μας αλλά και να συνδεθούμε στενότερα με τους γύρω μας, είναι η εξής: Προσκαλούμε φίλους, να εστιάσουμε την προσοχή μας στην αναπνοή και μαζί να κλείσουμε το εσωτερικό μας ραδιοφωνο. Αυτή η συλλογική διαδικασία ευνοεί τη σύνδεσή μαζί τους, αφού εάν όλοι μαζί σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και αρχίσουμε να αναπνέουμε, παύουμε να είμαστε απομονωμένες και ξεχωριστές οντότητες και δρούμε συλλογικά ως μια υπερδύναμη. Έτσι, παράγεται μια πιο δυνατή ενέργεια από αυτήν που παράγουμε όταν αναπνέουμε ενσυνείδητα μόνοι μας.
Η σιωπή και εμείς
Η εσωτερική μοναχικότητα, που δεν είναι ταυτόσημη με την κοινωνική απόσυρση, είναι πολύ αναζωογονητική και μπορεί να μας τροφοδοτήσει με πολλά οφέλη αν της το επιτρέψουμε. Σχετίζεται με το πόσο επιμελείς είμαστε στην προσπάθεια μας να συνδεθούμε με τον αληθινό μας εαυτό. Πόσο επιτρέπουμε στο σώμα μας να χαλαρώσει και πόσο αφήνουμε την ενέργεια της ενσυνειδητότητας και της συγκέντρωσης να διεισδύσει. Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι στο εδώ και τώρα; Μπορούμε να έχουμε ειρήνη και χαρά αυτήν ακριβώς τη στιγμή; Μπορούμε! Ακόμη και αν έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή αναβάλλοντας την ηρεμία μας. Μπορούμε να σταματήσουμε τις σκέψεις μας, να πάρουμε ενσυνειδητές αναπνοές και να βρούμε τη γαλήνη και την ειρήνη που αποζητούμε. Γιατι όμως να σπαταλήσουμε όλη μας τη ζωή για να μάθουμε να είμαστε παρόντες και να εκτιμήσουμε το θαύμα της ζωής; Ας το κάνουμε εδώ και τώρα!
