Στην εποχή μας, έχουμε πολύ λιγότερες ευκαιρίες να βαρεθούμε, λόγω της τεχνολογίας και των λοιπών ερεθισμάτων.Παρόλα αυτά, δείχνουμε να φοβόμαστε περισσότερο από τους προγόνους μας την πλήξη, πράγμα αδικαιολόγητο, αφού εκείνοι είχαν σημαντικούς λόγους να βαριούνται λόγω της έλλειψης παροχών και ανέσεων.
Αυτόν τον φόβο, τον έχουμε μεταδώσει και στα παιδιά μας, αφού δεν τα αφήνουμε να βαρεθούν και ψάχνουμε αγωνιωδώς εναλλακτικές στη βαρεμάρα τους. Πρέπει όμως να καταλάβουμε, ότι η ανία και η πλήξη είμαι δωρα και ευκαιρίες για τα παιδιά. Μέσω αυτών, μπορούν να αναδυθούν πολύτιμες δεξιότητες, όπως η δημιουργικότητα, η επιμονή, η υπομονή και η ευρηματικότητα. Όλες αυτές οι δεξιότητες έχουν ως κοινό παρονομαστή την αυτοπεποίθηση.
Δυστυχώς, οι γρήγοροι ρυθμοί της εποχής μας, καθιστούν την αδράνεια και τη ραθυμία απαγορευτικές. Έτσι, εκτός από τα υπολοιπα γονεϊκές βάρη, εμείς οι γονείς, είμαστε επιφορτισμένοι με ένα ακόμα: αυτό του διασκεδαστή. Αν δεν αναλάβουμε αυτόν το ρόλο, νιώθουμε ενοχικά, αφού θεωρούμε ότι στερούμε από τα παιδιά μας τη δυνατότητα να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Έτσι όμως δεν επιτρέπουμε στα παιδιά μας να νιώσουν την απόγνωση της πλήξης και να αναλάβουν δράση. Δεν τους προσφέρουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουν μόνα τους τι είναι αυτό που θα τους κάνει να νιώσουν χαρά μέσω του πειραματισμού, της εξερεύνησης και του λάθους βεβαίως ( trial and error ), που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης. Προϋπόθεση βέβαια είναι ο περιορισμός του χρόνου μπροστά στις οθόνες, διαφορετικά θα επέλθει η αποχαύνωση.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει, φτιάχνοντας κάτι από το τίποτα ( αυτοσχέδιες κατασκευές, επινόηση ιστοριών ). Ετσι, δε θα σκοτώσουν μόνο την ώρα τους, αλλά θα έρθουν αντιμέτωπα και με μια πρόκληση: αυτήν του να περνούν και μόνα τους καλά. Το μοναχικό παιχνίδι τα κάνει πιο αυτόνομα και ενισχύει τη θετική αυτοεικόνα τους. Η βαριεστημάρα όμως δε βοηθά τα παιδιά να παίζουν μοναχικά μόνο. Πολλές φορές τα αναγκάζει να ακονίσουν τα social skills τους ( κοινωνικές δεξιότητες ), αφού για να καταπολεμήσουν τη βαρεμάρα τους, μπορεί να στραφούν σε άλλους ανθρώπους μικρούς ή μεγάλους, κάτι που αν δεν έπλητταν, δεν θα το έκαναν. Ένα άλλο όφελος που επιφέρει η ανία των παιδιών, είναι ότι τα βοηθά να χαλαρώσουν το υπερδραστήριο μυαλό τους για να επανέλθει αργότερα ακόμη πιο λειτουργικό.
Όλα αυτά βέβαια καλό είναι να τα ενισχύσουμε μέσω του δικού μας παραδείγματος. Αν εμείς βαρυγκομούμε και δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε το χρόνο που περνάμε μόνοι μας, το ίδιο θα κάνουν και αυτά. Αν δείχνουμε να αντλούμε ευχαρίστηση από αυτό, το μήνυμα θα ληφθεί και θα περάσει στο υποσυνείδητο των παιδιών.
Τι συμβαίνει όταν δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να βαρεθούν;
Αν έχουμε περάσει στα παιδιά μας το μήνυμα ότι πρέπει να είναι υπερδραστήρια, θα γίνουν ανυπόμονοι και ανικανοποίητοι ενήλικες που θα αναζητούν διαρκώς έντονες συγκινήσεις και που αν δεν τις βρουν θα δυστυχήσουν. Ίσως οδηγηθούν ακόμη και σε ακραίες συμπεριφορές για να νιώσουν αυτόν τον ενθουσιασμό. Δεν είναι λοιπόν δικη μας δουλειά να τους βρούμε με τι να ασχοληθούν για να περάσουν καλά. Σίγουρα θα τους αποκαλύψουμε κάποιες επιλογές, αλλά κάποιες φορές θα τα αφήσουμε να βαρεθούν, πρέπει να τα αφήσουμε να βαρεθούν!
