Ο αγαπημένος Χόρχε Μπουκάι είπε κάποτε πως η ευτυχία δεν είναι απλώς δικαίωμα λίγων και εκλεκτών, αλλά φυσική υποχρέωση όλων. Αν όμως είναι έτσι, τότε τι συμβαίνει με τη δυστυχία; Αν διεκδικούμε την ευτυχία, αυτόματα διεκδικούμε και τη δυστυχία , αφού είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: ´Οπως το φεγγάρι διαδέχεται τον ήλιο, ετσι και την ευτυχία διαδέχεται η δυστυχία ως φυσικό επακόλουθο. Αν παραχωρήσουμε σε κάποιον την εξουσία να μας κάνει ευτυχισμένους, την ίδια στιγμή τον καθιστούμε υπεύθυνο και για τη δυστυχία μας. Η ευτυχία λοιπόν προκαλείται από εξωτερικούς παράγοντες και εύκολα αυτή η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί, αφού δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από έξωθεν επιρροές. Έτσι, για να διασφαλίσουμε την ευτυχία μας, οδηγούμαστε σε εξαρτητικές σχέσεις, κάτι που είναι τοξικό και εξαιρετικά δεσμευτικό.
Η χαρά από την άλλη, αποτελεί πνευματική διάσταση της ευτυχίας και είναι προτιμητέα, αφού αποτελεί καθαρά δικη μας ευθύνη και δεν εξαρτάται καθόλου από το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Είναι μια εσωτερική ποιότητα, προκύπτει από μια εσωτερική διαδικασία και έχει ως στόχο την εγκαθίδρυση της χαράς. Όταν συμβεί αυτό, είναι μόνιμο, αφού αυτή η εγκατάσταση είναι δικό μας επίτευγμα, δεν έχει καμία σχέση με το έξω και γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει. Είναι κάτι έμφυτο αλλά και απρόκλητο που προϋποθέτει την απόλυτη αποδοχή του ποιοί στ´ αλήθεια είμαστε. Όχι αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε, ούτε αυτοί που νομίζουμε ότι οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε. Αν δεν χειραγωγούμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τις ιδέες των άλλων, η χαρά θα έρθει φυσικά, αφού έχουμε γεννηθεί με αυτήν.
Κάνουμε χώρο για τη χαρά
Το να γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας που είναι και η προϋπόθεση της χαράς, δεν έχει να κάνει με την εκμάθηση νέων τεχνικών. Δεν πρέπει να μάθουμε νέα πράγματα, αντίθετα πρέπει να ξεμάθουμε συμπεριφορές που μας ταλαιπωρούν όπως η ενασχόληση και η ανησυχία για σκέψεις.
Απουσία σκέψεων
Η πληθώρα των σκέψεων καταπιέζουν τη χαρά. Όταν αυτές απουσιάζουν, η χαρά αναδύεται χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Όταν για παράδειγμα κοιτάμε ένα δέντρο, συγκεντρωνόμαστε σε αυτό χωρίς να το κρίνουμε, απλώς το παρατηρούμε. Όταν αναπόφευκτα θα έρθουν οι σκέψεις, τις παραμερίζουμε και συνεχίζουμε να εξετάζουμε το δέντρο. Δεν είναι μια διαδικασία εύκολη, είναι όμως υλοποιήσιμη: Στην αρχή, θα παρεμβάλλονται πολλές σκέψεις, αλλά μετά από πρακτική θα υπάρχουν μεσοδιαστήματα όπου δεν θα υπάρχουν καθόλου σκέψεις και εκεί θα υπάρχει μεγάλη χαρά, αφού θα είμαστε εμείς, το δέντρο και ο χώρος ανάμεσά μας, χώρος άδειος από σκέψεις.
Αποστασιοποίηση
Καθώς κλείνουμε τα ματια, διαφορα πρόσωπα και καταστάσεις εμφανίζονται στην οθόνη του μυαλού μας. Εμείς, κοιτάμε τη σκέψη μας από απόσταση χωρίς να την κρίνουμε, την κοιτάζουμε σαν ένα σύννεφο που σε λίγο θα φυγει. Ύστερα από κάποιο διάστημα, μικρό ή μεγαλύτερο, ανάλογα με το πόσο εστιασμένοι είμαστε, οι σκέψεις δεν θα είναι εκεί με τον τρόπο που ήταν, δεν θα μας επηρεάζουν.
Παρατήρηση εαυτού
Αφού το καταφέρουμε αυτό, θα μπούμε ως φυσική εξέλιξη στη θέση του παρατηρητή και θα παρατηρήσουμε τον εαυτό μας αυτή τη φορά. Στην αρχή θα δυσκολευτούμε και πάλι αφού μέχρι τώρα παρατηρούσαμε αντικείμενα ή σκέψεις και όχι εμάς. Τώρα θα στραφούμε μέσα μας και θα χαλαρώσουμε σε αυτήν τη μοναχικότητα. Έτσι, θα γνωρίσουμε τη χαρά, όχι πρόσκαιρα αλλά παντοτινά, αφού δεν είναι κάτι που προέκυψε, το δημιουργήσαμε μόνοι μας και άρα δε μπορεί κανείς να μας το στερήσει!
