Γιατί πρέπει να αποτινάξουμε τον τίτλο του καλού παιδιού και να φροντίσουμε τον εαυτό μας ψαχνοντας να βρούμε τι μας ικανοποιεί αληθινά; Γιατί πρέπει να βάλουμε την αυτοφροντίδα μας προτεραιότητα;Γιατί αν δεν ικανοποιήσουμε πρώτα τις δικές μας ανάγκες, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε πιο ανώτερες πράξεις αγάπης ( αλτρουισμός, προσφορά ). Αλλά και επειδή οι ανεκπλήρωτες ανάγκες μας δεν θα εξαφανιστούν μαγικά, θα βρουν ύπουλους και μεταμφιεσμένους τρόπους να έρθουν στην επιφάνεια: θυμός, μνησικακία, θλίψη, νευρώσεις.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να τα αποφύγουμε όλα αυτά; Να πειραματιστούμε με νέες νοοτροπίες και να ξεμάθουμε άλλες που μας απομάκρυναν από το στόχο μας:
Ρισκάρουμε
Απαρνιόμαστε την ασφάλεια και τα δευτερογενή οφέλη που μας προσφέρουν αυτά που μας βασανίζουν : η πλήξη, ο φόβος, η παχυσαρκία, οι ουσίες, ο πόνος . Ακούμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας και μετασχηματίζουμε την ταλαιπωρία μας σε κουράγιο, ώστε να ζήσουμε ικανοποιητικά. Αν πονάμε για παράδειγμα, πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, αφού αυτό είναι ένα μήνυμα πως κάτι πρέπει να κάνουμε διαφορετικά: σαν το προειδοποιητικό λαμπάκι στο αυτοκίνητο, που όταν ανάψει δεν πρέπει να το αγνοήσουμε, αλλά να κινητοποιηθούμε. Ο πόνος μας, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο χαρτί μας αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά,
Επιλέγουμε εργαλεία που μας βοηθούν
Ένα από αυτά , είναι να μπαίνουμε στη θέση της παρατήρησης και να παρακολουθούμε ή ακόμη και να καταγράφουμε τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι σήματα που μας δείχνουν την πορεία: ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, πιο πείραμα πρέπει να δοκιμάσουμε κάθε φορά. Ένα άλλο, είναι να κάνουμε στον εαυτό μας τις σωστές ερωτήσεις κάθε φορά. Αν για παράδειγμα αντίμετωπίζουμε προβλήματα στη δουλειά ρωτάμε τον εαυτό μας: Τι μπορώ να κάνω διαφορετικά για να βρω μεγαλύτερη ικανοποίηση; Τι θα μπορούσα να αλλάξω σήμερα ώστε να νιώσω καλύτερα αύριο;
Φτιάχνουμε τον κατάλογο των αναγκών μας
Μπορεί στην αρχή να νιώθουμε λίγο περίεργα , αλλά αν δεν ακούσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, δεν θα το κάνει κανείς για εμάς. Γράφουμε τι θέλουμε απο τη ζωη μας, πώς θα θέλαμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε τους αλλους, πώς θα θέλαμε να διασκεδάζουμε. Γράφουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε συναισθηματικά και έχουμε υπομονή, αφού πολλές φορές τα συναισθήματά μας δυσκολεύονται να εκδηλωθούν ξεκάθαρα και θα πρέπει να τα αποκρυπτογραφήσουμε.
Ικανοποιούμε αυτές τις ανάγκες
Αν θελουμε μια ζωή με περισσότερη χαρά και ικανοποίηση, δεν περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν. Εκφράζουμε ξεκάθαρα αυτό που θέλουμε χωρίς γκρίνιες και κακεντρέχειες. Διαπραγματευόμαστε, χωρίς όμως να ξεπερνάμε τα όρια του αυτοσεβασμού μας. Χρησιμοποιούμε όλα τα όπλα μας για να δείξουμε στους αλλους τι είναι αυτό που θελουμε και αν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες μας, φεύγουμε,χωρίς φόβο. Είναι πολύ μεγάλο το τίμημα που θα πληρώσουμε αν προδώσουμε τα θέλω μας και δεν αντιδράσουμε θεωρώντας ότι δεν αξίζει και τόσο να διατηρήσουμε τον αυτοσεβασμό μας.
Ελευθερωνόμαστε από τον εαυτό μας
Εμείς οι ίδιοι στήνουμε τις μεγαλύτερες παγίδες στον εαυτό μας. Πολλές φορές, μας συμπεριφερόμαστε με τον χειρότερο τρόπο. Οφείλουμε να απαλλαγούμε από αυτήν την επιβεβλημένη δουλεία και να δούμε τη ζωή σαν παιχνίδι με πολλαπλά επίπεδα. Ικανοποιούμε πρώτα τις βασικές βιολογικές μας ανάγκες και ύστερα προχωράμε στις ψυχολογικές. Ακολουθούμε το « ένα βήμα τη φορά» και θυμόμαστε ότι η ζωή είναι γεμάτη από επανεκκινήσεις, αυτή είναι και η μαγεία της!
