Ιδού τα Dos and Don’ts του:
Δεν εστιάζει στην ύλη: Έχει από νωρίς αντιληφθεί τη ματαιότητα της. Έχει διαβάσει σχετικές έρευνες και ξέρει ότι οι άνθρωποι που μοιράζονται κοινές εμπειρίες συνδέονται στενότερα από εκείνους που έχουν κοινά υλικά αγαθά. Ξέρει ακόμη ότι οι εμπειρίες γίνονται κομμάτι της ταυτότητας μας, δεν τις βαριόμαστε και αποκλείεται κάποια στιγμή να τις απορρίψουμε επειδή δεν ταίριαξαν με τον κόκκινο καναπέ μας!
Μπαίνει βαθιά στα συναισθήματα του: Εστιάζει σε αυτά και φροντίζει να τα εξωτερικεύει. Αυτό τον βοηθάει να τα βάλει σε τάξη. Έχει φίλτρα, που τον βοηθούν να αποφασίσει ποτέ πρέπει να μιλά και πότε να σωπαίνει. Συναλλάσσεται με ευθύτητα και αμεσότητα με τους ανθρώπους. Προσπαθεί να βγει από την εσωστρέφειά του αφού θα τον απομακρύνει από το να συνδεθεί ουσιαστικά με τους σημαντικούς άλλους του.
Δεν εξαρτάται από κανέναν:´Εχει αποδεχτεί ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του, ούτε εκείνος μπορεί να κάνει κάποιον άλλον ευτυχισμένο. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να εξαρτάται από αυτόν . Οι εξαρτητικές σχέσεις είναι τοξικές όπως τοξικό είναι και το να συναναστρέφεται με ανθρώπους που λειτουργούν σαν μηχανές πρόκλησης ενοχής η άλλων αρνητικών συναισθημάτων. Αποφεύγει γενικά σχέσεις που έχουν πάρει διαζύγιο από την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τον αλληλοσεβασμό.
Τολμά προσωπικές αλλαγές: Μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή του σε οποιοδήποτε επίπεδο ( διαπροσωπικό, συναισθηματικό, κοινωνικό, οικονομικό.) Αξιοποιεί τα ταλέντα του και ασχολείται συστηματικά με ό,τι τον αποφορτίζει. Εναποθέτει την ευθύνη για οποιαδήποτε αλλαγή σε εκείνον και δεν διστάζει να αλλάξει οπτική γωνία αν χρειαστεί, αφού γνωρίζει ότι αυτό είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που διαθέτει. Δεν στέκεται απαθής προς το καλύτερο , δεν βολεύεται σε αναπαυτικές καταστάσεις και δεν πορεύεται με τη λογική του “ υπάρχουν και χειρότερα”.
Δεν ετεροκαθορίζεται: Δεν αφήνει τη λογική του “ τι θα πουν οι άλλοι” να απασχολήσει το μυαλό του. Λειτουργεί σαν υποκείμενο και όχι σαν αντικείμενο. Έχει από νωρίς καταλάβει ότι το ζητούμενο είναι να είσαι ο εαυτός σου και όχι κάποιος άλλος. Εγκαταλείπει όλους τους κατασκευασμένους ρόλους και τις επινοημένες ταυτότητες. Περιβάλλεται από ανθρώπους που η ζωή τους συνεισφέρει θετικά στη δική του και δεν έχει υπερβολικές προσδοκίες από αυτούς. Το έχει πει και ο Χορχε Μπουκαι : “ Όσο περισσότερα έχεις μέσα σου, τόσο λιγότερα θα ζητήσεις από τους άλλους”.
Καλλιεργεί βαθιές σχέσεις που τις χαρακτηρίζει η ισοτιμία. Δεν θεοποιεί κανέναν. Ερωτεύεται κάποιον για το πως είναι τώρα και όχι για την προοπτική εξέλιξης του. Δεν φοβάται να φύγει όταν δεν παίρνει αυτό που χρειάζεται και ούτε συντηρεί σχέσεις που βασίζονται στην αίσθηση του καθήκοντος. Ψάχνει για έναν σύντροφο συνένοχο και δημιουργεί μαζί του μια σχέση συνεργίας.
Κάνει μαζί του όλα τα “μη” που έχει ονειρευτεί!
Βουτάει στο παρόν. Τη ζωή του τη διανύει τώρα. Δεν μπορεί να την αναβάλλει για αργότερα και αυτή είναι η μαγεία της. Δεν φοβάται τον θάνατο, αφού του δείχνει την αξία της ζωής. Όπως έχει πει και ο αγαπημένος του Γιάλομ, η αθανασία δεν έχει καθόλου σασπένς! Δεν αποφεύγει το παρελθόν του. Κάνει ειρήνη μαζί του αλλά δεν μένει προσκολλημένος εκεί. Σχεδιάζει το μέλλον αλλά ζει το παρόν. Νιώθει ευγνωμοσύνη προς τη ζωή αφού ξέρει πως είναι ένα από τα συστατικά της ευτυχίας. Εξασφαλίζει ημερησίως λίγο αποκλειστικό ποιοτικό χρόνο για αυτούς που τον ενδιαφέρουν και κυρίως για τον εαυτό του.
Δεν επιτρέπει στα ασήμαντα πράγματα να τον καταβάλλουν. Έχει διαβάσει έρευνες που έχουν δείξει ότι το 90% των πραγμάτων για τα οποία ανησυχούμε δεν θα συμβούν ποτέ. Επιτρέπει στον εαυτό του να καμαρώνει για τις επιτεύξεις του αλλά δεν εφησυχάζει και δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Δεν αφαιρεί τη χαρά και τον ενθουσιασμό από καμία διαδικασία. Έχει αισιόδοξη ματιά και δεν ξεχνά πως το χαμόγελο του είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να φορέσει!
Αποδέχεται τα συναισθήματά του. Δίνει χώρο σε αυτά. Κανένα συναίσθημα δεν είναι κατακριτέο, ούτε τα πιο παρεξηγημένα. Ανακουφίζει λοιπόν την ένταση του και, δεν την εσωτερικεύει. Δεν απορρίπτει τα δυσάρεστα συναισθήματα. Τα αποδέχεται και τα βάζει στην άκρη αφού έχει συνειδητοποιήσει ότι τα αισθήματα εκδίκησης και μνησικακίας θα τον απομακρύνουν από τη λύση των προβλημάτων του.Εμπιστεύεται τη διαίσθηση του αλλά δεν γίνεται υπόδουλος της.
Απαλλάσσεται από εμπόδια. Αυτά που περιορίζουν το δρόμο του και τον εμποδίζουν από το να αναπτύξει πλήρως τις δυνατότητές του. Ένα από αυτά είναι οι υπερβολικές προσδοκίες. Έχει τη σιγουριά ότι βαδίζει στη σωστή κατεύθυνση και απαλλάσσεται από βασανιστικούς περιορισμούς και πεποιθήσεις του τύπου “ φοβάμαι να το κάνω αυτό”. Έχει όμως επίγνωση ότι καμία εξέλιξη δεν περνάει από την ευκολία και ότι κάποια εμπόδια είναι μεταμφιεσμένα σε δυσκολίες που του δείχνουν το δρόμο για την ευτυχία.
Ο ευτυχισμένος έχει κωδικοποιήσει την έννοια της ευτυχίας: είναι η ανάληψη ευθύνης για την ίδια του τη ζωή, κάτι που είναι όχι δικαίωμα αλλά υποχρέωση του. Έχει συνείδηση του ότι η επιθυμία είναι πάνω απ´ όλα, αρκεί να συνοδεύεται από δράση και ότι για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του πρέπει να αφυπνιστεί, να « ξυπνήσει». Δεν ξεχνά πως είναι ό,τι κάνει επαναλαμβανόμενα και πως αν αναπτύξει αυτές τις δεξιότητες και μείνει πιστός σε αυτές για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα αντλήσει τη χαρά που τόσο αποζητά.
Γιατί όχι και εμείς;
