Γράφει η Ειρήνη Ορφανού, συμβουλευτική ψυχολόγος MSc

Η ψυχολόγος Ειρήνη Ορφανού μάς μαθαίνει την οριοθέτηση

Πόσο δυσάρεστο μπορεί να γίνει ένα όχι; και πώς το ναι μας, μπορεί να μας απομακρύνει από την πραγματικότητα που μπορούμε να έχουμε ώστε να ζήσουμε μια ζωή που απλά μας αξίζει; Πόσοι από εμάς τραβάμε ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές στον επαγγελματικό μας χώρο, αλλά όταν πρόκειται για προσωπικά ζητήματα είμαστε «φτερό στον άνεμο»;

Για υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά κυρίως για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε μια ξεχωριστή και διακριτή ταυτότητα σε σχέση με τους άλλους, θα ήταν πολύ βοηθητικό να υιοθετούσαμε την ακόλουθη προσέγγιση….

Δεν παραβιάζω τα όριά μου. Λέω ναι, όταν πραγματικά το θέλω, και το όχι μου, είναι χωρίς ενοχές (το έχει γράψει άλλωστε και ο αγαπημένος Χόρχε Μπουκάι).

Έχω κατά νου, ότι οι δεσμοί μου με άλλους ανθρώπους δεν μπορούν να διαλυθούν, μόνο και μόνο επειδή έθεσα όρια.

Τα όρια είναι ένδειξη αγάπης. Οι άνθρωποι και ιδιαίτερα τα παιδιά αισθάνονται ασφαλείς μέσα σε αυτά και η έλλειψη τους μεταφράζεται από αυτά ως αδιαφορία.

Για να βάλω όρια, πρέπει να έχω όρια, διαφορετικά είμαι ένας χαοτικός ενήλικας.

Τα όρια δεν πρέπει να είναι άκαμπτα, αλλά σαφή και ξεκάθαρα. Μπορώ να τα μεταβάλλω αν νιώσω ξανά εμπιστοσύνη.

Δεν διστάζω να αποστασιοποιηθώ από ένα άτομο ή μια κατάσταση, αν κρίνω ότι είναι απαραίτητο για να επαναπροσδιορίσω τα όριά μου. Θα με βοηθήσει να διαπιστώσω τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι, αλλά και θα μπορέσω να επαναφορτιστώ.

Ενθαρρύνω τους «σημαντικούς άλλους μου» να καλλιεργήσουν την ατομικότητα τους, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται τον χωρισμό ή την απώλεια.

Δεν εγκλωβίζομαι σε δυστυχισμένες σχέσεις, με ανθρώπους που πνίγονται στα δράματά τους. Οριοθετώ τους τοξικούς ανθρώπους γύρω μου, που μου απομυζούν όλη μου την ενέργεια και που μόνο και μόνο με την παρουσία τους, με εξαντλούν προκαλώντας μου νεύρα, νύστα ακόμη και αίσθημα κόπωσης.

Δεν παραχωρώ σε κανέναν την εξουσία να καθορίζει τη διάθεση μου ή να αποδυναμώνει την αυτοεκτίμηση μου.

Αποβάλλω την πεποίθηση ότι ψάχνω το άλλο μισό μου  για να νιώσω πληρότητα, και υιοθετώ τη νέα αντίληψη, ότι είμαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που ψάχνει για κάποιον άλλο επίσης ολοκληρωμένο άνθρωπο.

Διατηρώ ισορροπημένες σχέσεις, όπου παραμένω ο εαυτός μου, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει εγγύτητα. Δεν μπερδεύω το “εγώ” με το “εμείς” (ιδιαίτερα στις σχέσεις με τα παιδιά).

Τα όρια είναι αρχικά δουλειά με τον εαυτό μας, μια διαδικασία που διαρκεί εσαεί, αφού η σχέση μας μαζί του είναι η πιο διαχρονική.

Στο τέλος της ημέρας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιλογές μας και τότε είναι μια καλή στιγμή να αναλογιστούμε αν διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας με τρόπο που μας ικανοποιεί, για να μπορούμε ύστερα να τον προσφέρουμε σε αυτούς που έχουμε επιλέξει, απαλλαγμένοι από τις κοινωνικές συμβάσεις και τα πρέπει!