Όσα ήθελα να πω αλλά δεν είπα, γιγαντώνονται με τον καιρό μέσα μου. Γίνονται θηρίο και με πνίγουν, είτε με τη μορφή ψυχικής ασθένειας, είτε με τη μορφή εθισμού. Μεγάλος εθισμός είναι και το φαγητό. Δύσκολα κανείς μπορεί να απεξαρτηθεί από αυτό. Είναι και αυτό ένα ασφαλές καταφύγιο. Σύμφωνα με τη θεωρία που ονομάζεται Internal Family Systems, (Εσωτερικά Οικογενειακά Συστήματα), υπάρχουν τρία κομμάτια, τρεις υποπροσωπικότητες που κυριαρχούν στη ζωή μας: το κομμάτι των εξόριστων (Exiles), το κομμάτι των διαχειριστών (Managers), και το κομμάτι των πυροσβεστών (Firefighters).
Πιο αναλυτικά :
Exiles :´Ο,τι εξορίζω γιατί με πονά : τραύματα, άβολες και δυσάρεστες καταστάσεις, συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν : θυμός, αγανάκτηση, σύγχυση, απελπισία, ντροπή, απώλεια.
Managers: Χρήσιμες άμυνες που επιστρατεύω για να διαχειριστώ εξόριστες καταστάσεις και συναισθήματα: εκλογίκευση, συμφιλίωση, αίσθηση δύναμης, έκφραση συναισθημάτων, ανάκτηση ελέγχου ζωής.
Firefighters: Αποσπούν την προσοχή μου από την ουσία, την στρέφουν κάπου άλλου (φοβία, υπερφαγία), συντηρώντας έτσι ένα προβληματικό σχήμα.
Όλα αυτά λοιπόν που δεν είπα αλλά ένιωσα, δεν εκφράστηκαν, θάφτηκαν βαθιά μέσα μου αλλά δεν διαγράφτηκαν. Απωθήθηκαν στο ασυνείδητο και απέκτησαν περισσότερη δύναμη. Μπορεί να ισορρόπησα με τη βοήθεια των managers, η πληγή μου όμως συνέχισε να αιμορραγεί εσωτερικά και αφού αρνήθηκα να δώσω φωνή σε αυτό που με δυσαρεστούσε, αυτό μεταμφιέστηκε και βγήκε στην επιφάνεια με άλλους τρόπους, με λάθος τρόπους: εθισμοί, βία, μανία, αυτοκτονικότητα, καταναγκασμοί.
Τι πρέπει να κάνω;
Σύμφωνα πάλι με την προσέγγιση IFS, θα πρέπει να εκπαιδεύσω όλα τα κομμάτια μου ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά και ειρηνικά. Μάλιστα υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο που αναφέρει πως « τα πάω πολύ καλά με τους εαυτούς μου». Σα να έχω έναν συντονιστή, τον Εαυτό μου και να του έχω αναθέσει ένα πολύ δύσκολο έργο: να ηγηθεί μιας ομάδας, να φροντίσει να γνωριστούν καλά τα μέλη της, να εξασφαλίσει μια σχέση ειλικρίνειας ανάμεσα τους, για να μπορέσει να ισορροπήσει το σύστημα και να καταφέρει ο ίδιος να παραμείνει στο κέντρο του. Αυτό δεν είναι ένα εύκολο έργο, αφού οι φωνές μέσα μου είναι πολλές και διαφορετικές και τα μηνύματα που στέλνουν είναι αντιφατικά: ο επικριτικός ενήλικας κατευθύνει, σαμποτάρει και τιμωρεί, ο στοργικός γονέας προστατεύει, ο ηθικός ενήλικας λαμβάνει αποφάσεις και τηρεί τους κανόνες, ο μόνιμος αντιρρησίας εξίσταται με το παραμικρό και το αβοήθητο παιδί ζητά προστασία.
Βήματα εξισορρόπησης:
- Καλοδέχομαι και κατανοώ όλες τις εσωτερικές μου φωνές
- Μπαίνω στη θέση του παρατηρητή και εντοπίζω με ποιους τρόπους κάποιες φωνές μπορούν να μου δυσχαιράνουν τη ζωή
- Αγκαλιάζω, φροντίζω και ηρεμώ τα ενοχλητικά κομμάτια μου, δεν τα απορρίπτω, δεν τα διώχνω.
Έτσι, κάθε φορά που αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα ή βρίσκομαι σε κάποιο δίλημμα, αφήνω όλες μου τις φωνές να εκφραστούν και αν νιώσω ότι κάποια γίνεται ενοχλητική, προσπαθώ διερευνήσω τι την ενοχλεί, να την διαβεβαιώσω ότι δεν κινδυνεύει έτσι ώστε να μπορέσει και αυτή να χαλαρώσει.
