Όταν ρωτούσαν τη Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας τι νόημα έχει το έργο της και ότι δεν προσφέρει καμία λύση εφόσον υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο, εκείνη απαντούσε ότι πράγματι, ό,τι έκανε ήταν μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. « ´Αν όμως δεν το έκανα, θα έλειπε από τον ωκεανό μια σταγόνα».

Για να είναι γεμάτος ο ωκεανός, χρειάζεται και η δικη μας σταγόνα. Η συνεισφορά μας είναι σημαντική, η παρουσία μας είναι σημαντική.

Τι ακριβώς είναι η αυτοεκτίμηση;

Είναι η ικανότητα να αποδίδω στον εαυτό μου την αξία που του αναλογεί και να ψάχνω να βρώ μέσα μου ´ο,τι αξιόλογο και πολύτιμο υπάρχει. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να συγχέεται με την άρνηση της πραγματικότητας, αφού θα ήταν υποκριτικό απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ούτε και εμείς οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας θα πρέπει να ενισχύουμε παραληρήματα του τύπου « είμαι διανοια» θεωρώντας ότι έτσι ενισχύουμε την αυτοεκτίμηση του θεραπευόμενού μας.

Αυτοεκτίμηση σημαίνει να ξέρω ακριβώς τι ικανότητες έχω αλλά και που υστερώ, χωρίς να ντρέπομαι γι αυτό. Έτσι, σταματώ να αναλώνομαι σε σκέψεις που έχουν να κάνουν με το πόσο καλός θα ήμουν αν είχα τις δεξιότητες που δεν διαθέτω. Από την άλλη όμως, δεν θα πρέπει να μεταμφιέζω τη νωθρότητά μου σε ανικανότητα και να αναθέτω σε άλλους να κάνουν αυτό που υποτίθεται ότι δεν μπορώ να κάνω εγώ. Η άρνησή μου για παράδειγμα να σιδερώσω, δεν συγκαταλέγεται στα πράγματα για τα οποία δικαιούμαι να δηλώνω ανίκανος ( ανεπαρκής ίσως).

Γιατί κάποιοι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση;

Γιατί δεν κάνουν ειρήνη με τον πραγματικό, χειροπιαστό εαυτό τους και κυνηγούν έναν ιδανικό εαυτό, το « ιδεώδες εγώ», κάτι που φυσικά απέχει πολύ από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Αυτό μέσα τους δημιουργεί μια σύγκρουση αφού προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν κάτι που δεν είναι και να αλλάξουν σε κάτι που οφείλουν να είναι για να ικανοποιήσουν τον περίγυρό τους. ´Οσο όμως και να επιμένουν, δεν καταφέρνουν να καλύψουν το κενό μεταξύ πραγματικού και ιδανικού εαυτού και αυτό καταλήγει σε ματαίωση, εξάντληση ενέργειας και φυσικά πτώση της αυτοεκτίμησης αφού η ψαλίδα ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που θα πρεπε να είναι μεγαλώνει και κάνει πιο έντονο το αίσθημα του ελλείμματος.

Πώς να ευδοκιμήσει η αυτοεκτίμησή μου;

Απαλλάσσομαι από την ιδέα του ιδανικού εαυτού και παύω να αξιολογώ τον εαυτό μου με κριτήριο την αξία που μου αποδίδουν οι άλλοι. Δεν πρέπει ούτε να είμαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά ούτε να προσπαθώ να είμαι κάποιος που δεν είμαι. Σταματώ λοιπόν να αυτό βασανίζομαι, είμαι επιεικής απέναντι στον εαυτό μου , υπερήφανος για τη μοναδική μείξη των καλών και των κακών πλευρών μου και σταδιακά θέλω να κάνω τα πράγματα όλο και καλύτερα. Όχι όμως για να με θαυμάσουν οι άλλοι, αλλά για να βελτιώσω την αυτοεικόνα μου. Έτσι, θα στοχεύω στο να δημιουργώ τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να αναδυθεί από μέσα μου το καλύτερο κομμάτι του δικού μου όμως εαυτού, σύμφωνα με τη δικη μου κλίμακα αξιών, ακόμη και αν « η καλύτερη Μαρία» ή « ο καλύτερος Γιωργος», δε μοιάζει καθόλου με εκείνη/εκείνον που πασχίζουν οι άλλοι να με κάνουν να είμαι γιατί έτσι θα ήταν πιο βολικό γι αυτούς.

Και δεν ξεχνώ, πως είναι ωραίο να εξελίσσεται κανείς και να κάνει τις προσωπικές του υπερβάσεις, όχι γιατί δεν είναι καλός ή δεν είναι καλά και μεμψιμοιρεί « σήμερα είμαι χάλια και αύριο θα είμαι τέλεια», αλλά γιατί θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να γίνει ακόμα καλύτερος « σήμερα είμαι καλά και αυριο θα είμαι σίγουρα ακόμη καλύτερα!».