Σύμφωνα με τη γνώμη διακεκριμένων ψυχολόγων, οι εντολές διαπαιδαγώγησης των γονέων μας, μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας κ αποτελούν τη βάση της συμπεριφοράς μας. Αυτό έχει την εξήγησή του αφού ως γνωστόν , αυτό που κάνουμε ως ενήλικες και ως γονείς, είναι να αναπαράγουμε το γνώριμο, γονεικό μοντέλο, ακόμη και αν κάποτε το απορρίψαμε. Όταν λοιπόν οι γονείς μας, προβάλλουν σε εμάς τις δικές τους ανάγκες στοργής και προστασίας, θα κινηθούμε και εμείς στο ίδιο μοτίβο στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας. Υπάρχουν εντολές απλές, και άλλες που έχουν πολλά επίπεδα. Το «οι άντρες δεν κλαίνε», έκανε πολλά αγόρια στο παρελθόν να νιώθουν ενοχικά για το κλάμα τους και τα έβαλε σε διαδικασία να πασχίζουν να απομακρύνουν  από το συναισθηματικό πεδίο τους συγκινήσεις και συναισθήματα απαγορευτικά και απορριπτέα όπως τη θλίψη ή τον πόνο. Το « εμένα δε με ενδιαφέρουν οι βαθμοί» αλλά « είδες την Αννουλα; Διάβασε και πήρε Α στο τεστ», αποδυναμώνει το παιδικό εγώ, αφού το παιδί νιώθει υποτιμημένο. Αυτή η πεποίθηση του « οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμένα», είναι ένα φάντασμα που το στοιχειώνει σε όλη την ενήλικη ζωή του.

 

Όλα αυτά, γράφουν μέσα μας και έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ενήλικη ζωή μας. Όλες αυτές οι εντολές που μας εμφύτευσαν  οι γονείς μας και εμφυτεύουμε και εμείς επιδέξια στα παιδιά μας, αντανακλούν τις προσδοκίες μας. Έτσι, κάθε φορά που τα παιδιά μας ανταποκρίνονται σε αυτό που περιμένουμε από αυτά και εισπράττουν από εμάς επιδοκιμασία, είναι βέβαια πως πρέπει να επαναλάβουν αυτή τη συμπεριφορά για να εισπράξουν το ίδιο αποτέλεσμα: αγάπη και αποδοχή που τόσο χρειάζονται.

 

Κάπως έτσι, τα παιδιά αφήνουν την παιδική τους ηλικία με ενα σενάριο ζωής καθρέφτη των πεποιθήσεων και των προσδοκιών των γονιών τους. Η πλοκή του κάθε σεναρίου ποικίλλει, ανάλογα με το τι ελπίδες έχουν εναποθέσει οι γονείς σε αυτά. Κάποια σενάρια είναι πιο δραματικα, άλλα πιο καλογραμμένα και άλλα πιο περίπλοκα. Όλα τους όμως σχεδόν απαιτούν την αναζήτηση των υπολοίπων χαρακτήρων που απαιτεί το έργο.

 

Το ερώτημα είναι: Μπορώ να απαλλαγώ από όλα αυτά τα φορεμένα σενάρια και να δημιουργήσω το δικό μου;

 

Ναι, αν απαλλαγώ από τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες: το να πιστεύω δηλαδή κάτι και να κάνω ό,τι μπορώ ώστε να βγει το σενάριό μου αληθινό και να δικαιωθώ. Και αν αυτό που πιστεύω εξυπηρετεί το σενάρια ζωής μου, με συμφέρει. Αν όμως δεν με βοηθά, πρέπει να απαλλαγώ από αυτού του είδους την προφητεία. Για παράδειγμα: Αν πιστεύω ότι η ξαδέλφη μου έχει θυμώσει μαζί μου και έχει αποφευκτική συμπεριφορά, ενδέχεται να την οδηγήσω με την προκλητική συμπεριφορά μου στο να θυμώσει τελικά μαζί μου και έτσι να επιβεβαιωθώ.

 

Αν όμως απαλλαγούμε από τα στερεότυπα και τις ταμπέλες και σταματήσουμε να ερμηνεύουμε τις καταστάσεις κατά το δοκούν, μπορούμε να αποφύγουμε τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες και να γίνουμε ενεργοί συγγραφείς του βιβλίου της ζωής μας.   Βεβαιώνομαι λοιπόν πως οι συμπεριφορές μου αποτελούν αποκλειστικά δικές μου επιλογές και δεν είναι μέρος ενός σεναρίου που προσπαθώ να εκπληρώσω. Στην περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διαλύω το φορεμένο σενάριο, πετώντας από πάνω μου όποια συμπεριφορά και επιλογή το υποστηρίζει και γράφω ένα ολοκαίνουργιο με βάση τις ορέξεις και τις προτιμήσεις μου. Το γράφω όμως με μολύβι, για να μπορώ να κάνω τις διορθώσεις μου όποτε και όπως το επιθυμώ, για να το προσαρμόζω στις εκάστοτε ανάγκες μου και για να είναι σύγχρονο και εναρμονισμένο με το παρόν μου.