Ανεξάρτητα από τα όποια αποκτήματά μας και τις διαστάσεις του χρηματοκιβωτίου μας, ο εαυτός μας παραμένει το ακριβότερο περιουσιακό στοιχείο που διαθετουμε. Μόνο μέσω της ανάληψης ευθύνης όσων μας συμβαίνουν και της αντίληψης ότι η ζωή μας είναι το ευχάριστο ή δυσάρεστο επακόλουθο των αποφάσεων μας, θα μπορέσουμε να διανύσουμε το δρόμο της ανάπτυξης που οδηγεί στην προσωπική εξέλιξη και ολοκλήρωση. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τα γεγονότα, δεν θα πρέπει να μας καταβάλλει, αφού μπορεί να μην έχουμε αυτήν την ικανότητα, έχουμε όμως μια άλλη, εξίσου σημαντική: το να μπορούμε να επιλέγουμε το πώς θα σταθούμε απέναντι σε αυτά. Για να μπορέσουμε να πορευτούμε με πίστη ότι θα φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο της διαδρομής, αρκεί να μείνουμε πιστοί στα παρακάτω βήματα.

Επενδύω στο γέλιο

Μαθαίνω να κατακτώ την καλή διάθεση. Αφιερώνω τουλάχιστον ένα λεπτό ημερησίως για να χαμογελάσω στον καθρέφτη, ακόμη και αν επιβαρύνομαι με βασανιστικές αναμνήσεις που προέρχονται από το παρελθόν. Μαθαίνω να προσπερνώ τις αποτυχίες που έχω στις αποσκευές μου και να στέκομαι ατάραχος στις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μου. Γελώ για να απελευθερωθώ από τη φυλακή του ορθολογισμού και της σοβαροφάνειας, αλλά και για να επιστρέψω στο κάστρο του αυθορμητισμού και της παιδικής μου αθωότητας. Γελώ έχοντας απόλυτη συναίσθηση οτι υπάρχουν και άλλα γέλια που ανήκουν σε δράκους και όχι σε πρίγκιπες. Γέλια που έχουν στόχο να χλευάσουν και όχι να ανυψώσουν. 

Εκπαιδεύομαι στο «ακούειν»

Μαθαίνω να ακούω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο. Συνήθως, για να καλύψω την ανασφάλειά μου και για να μη βγω από τη ζώνη άνεσής μου,  υπερτιμώ όσα ξέρω και υποτιμώ όσα αγνοώ. Υποστηρίζω όσα εσφαλμένα έμαθα και ενδίδω στον στρουθοκαμηλισμό , αφού με ενδιαφέρει περισσότερο να επιδείξω ανωτερότητα, παρά να μάθω  κάτι που δεν ξέρω. Όμως, για να φτάσω στην αυτοπραγμάτωση, θα πρέπει να ξεφύγω από την υπεροψία, για να μπορέσω να κατέβω από το βάθρο του παντογνώστη και να εκπαιδευτώ στο να μαθαίνω : learn to learn.  Ευτυχώς, η σοφία βρίσκεται στη διάθεση όλων και ιδιαίτερα εκείνων που διψούν για γνώση. Για να μάθω όμως, προϋπόθεση είναι να αναπτύξω σχέσεις εμπιστοσύνης με τους οικείους μου, για να μπορέσω να ακούσω όσα εκείνοι διακρίνουν στη συμπεριφορά μου και μπορούν να μου επισημάνουν. Έτσι θα μπορέσω να καταπολεμήσω τις αρνητικές μου πλευρές, αφού πρώτα αντιληφθώ πως είμαι ο κύριος υπεύθυνος για τη διατήρησή τους. 

Διαχέω τη χαρά

Η γκρίνια οδηγεί σε αδράνεια, αφού μου στερεί την απαιτούμενη ενέργεια για να αρχίσει να αλλάζει κάτι μέσα μου. Δεν χρεώνω στους αλλους τις ματαιώσεις της δικής μου ζωής και δεν αναζητώ συνένοχους στην πίκρα μου. Μαθαίνω να διαδίδω τη χαρά μέσω της καλής μου συμπεριφοράς προς τους άλλους, δίχως διακρίσεις. Δεν υποτάσσομαι άνευ όρων, αλλά αναγνωρίζω την ευγνωμοσύνη που χρωστώ στους μέντορες και σε εκείνους που άφησαν μέσα μου ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους, αφού φώτισαν για εμένα τα πιο σκοτεινά σημεία και εκείνα τα τμήματα του δρόμου που δεν περπάτησα ποτέ.

Εξερευνώ καινούρια πράγματα

Ξεκινώ από τον εαυτό μου και προσπαθώ να κάνω ορατές όλες τις αόρατες πλευρές μου που κρύβονται σε σημεία που δεν πέφτει το βλέμμα. Βγαίνω από την καταδίκη του περιορισμού στην ήδη κεκτημένη γνώση, χωρις να σημαίνει ότι δεν διατηρώ ζωντανά αυτά που έχω ήδη μάθει και δε λησμονώ πως ο όρος ζωή, είναι ταυτόσημος με την έννοια εξερεύνηση και το νόημά της βρίσκεται στην εξέλιξη. Σε αυτήν την περιπέτεια όμως, χρειάζομαι συνοδοιπόρους, ανθρώπους που θα με αγκαλιάσουν με το τρυφερό βλέμμα τους και θα με κινητροδοτήσουν να φτάσω ψηλότερα. Δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα αν δεν αγαπηθώ. Αν όμως εισπράξω αγάπη, αποκτώ αυτοπεποίθηση και δεν έχω την ανάγκη για επιτυχία για να νιώσω σιγουριά.

Αγκαλιάζω τα λάθη μου

Το γεγονός ότι από παιδιά μας συμβουλεύουν εσφαλμένα να μην κάνουμε λάθη και κάθε λάθος καταλογίζεται ως αποτυχία, κάνει αυτό το βήμα το πιο δύσκολο. Θα πρέπει να διευρύνω την οπτική μου και να δω τις απογοητεύσεις ως μέρος της μάθησης και να μην το μεταφράζω ως προσωπική συντριβή. Μπορεί τα λάθη να είναι άχαρα, γιατί δεν κολακεύουν τη ματαιοδοξία μου, είναι όμως απαραίτητα και επιθυμητά αφού είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη διαδικασία της γνώσης, η οποία είναι μια συγκομιδή βιωμάτων και όχι ένας αγώνας για πρωτιά. Μαθαίνω να διαχωρίζω το « δίνω τον καλύτερό μου εαυτό» από το « ικανοποιώ τη ματαιοδοξία μου».

Ιεραρχώ τις ανάγκες μου

Ταξινομώ και οργανώνω τα πράγματα έτσι ώστε να μπορώ να δίνω προτεραιότητα στα ουσιώδη και τα μεγάλα και ύστερα ασχολούμαι με τα μικρά και τα μηδαμινά. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει γνωρίζω τις αναγκες μου κάθε στιγμή και να δίνω στα πράγματα την αξία που τους αναλογεί. Η λίστα και η ιεράρχηση μου δεν είναι οριστικές και αμετάκλητες, αφού εξαρτώνται πάντα από τα δεδομένα που υπάρχουν στη ζωή μου τη συγκεκριμένη στιγμή. Ούτε βέβαια η δικη μου σειρά πρέπει υποχρεωτικά να ταυτίζεται με τη σειρά της λίστας των άλλων.

Επιδεικνύω υπομονή

Η εμμονή μου στη γρήγορη επίτευξη του στόχου οφείλεται στην ανασφάλεια για το τελικό αποτέλεσμα. Προσπαθώ να αποφύγω τις δυσκολίες και τα εμπόδια λειτουργώντας σα δραπέτης. Επιδεικνύω ανευθυνότητα αφού δεν έχω συνειδητοποιήσει πως πολλές φορές απαιτείται προσπάθεια για να διορθωθούν στρεβλώσεις του παρελθόντος. Αν καλλιεργήσω την πίστη μου στο τελικό αποτέλεσμα, θα έχω αυτόματα και το κίνητρο να διακινδυνεύσω ξανά και να αναλάβω εκ νέου δράση : την επιθυμία μου, την επιμονή και τη συνέχιση της διαδρομής μέχρι να βγω νικητής.

Αφήνομαι στη ροή

Το ότι έχω ανάγκη να επεμβαίνω στα πράγματα, να προσανατολίζω, να χειραγωγώ και να ρυθμίζω, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μου, αρκεί να συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να επέμβω μόνο στο παρόν. Αξιοποιώ λοιπόν την πείρα μου και κάνω σχέδια, χωρίς όμως αυτό να με αποκόπτει από το σήμερα. Διεκδικώ τα όνειρα μου αλλά κάποιες φορές σταματώ το κυνήγι και αφήνω το πράγματα να έρθουν μόνα τους προς το μέρος μου. Δεν γίνομαι εμμονικός με τα «θέλω» μου και δεν ξεχνώ πως οι επιθυμίες μου μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να πραγματοποιηθούν.

Ρισκάρω

Λέγεται πως το πιο επικίνδυνο πράγμα, είναι να ζει κανείς μια ζωή χωρίς να παίρνει κανένα ρίσκο. Αν βγω από τα προκαθορισμένα, δημιουργώ το στοιχείο της έκπληξης, το οποίο με βγάζει από τη μιζέρια και με τραβάει ψηλά. Όμως, γνωρίζω τα όριά μου και δεν παραχωρώ ούτε διαπραγματεύομαι αυτά που δεν θέλω να χάσω. Ρισκάρω όσο μπορώ ή όσο θέλω, όσο μου επιτρέπει η αντίληψή μου. Αυτή είναι που διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική μου πραγματικότητα. Αγκαλιάζω πρώτα και ύστερα παραμερίζω το φόβο μου και προχωρώ στο άγνωστο, στην αλλαγή που θέλω να πραγματοποιήσω. Αν διστάζω, γιατί δε θέλω να βγω από τη ζώνη βολής μου, δεν παραλείπω να ρωτήσω τον εαυτό μου: ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί;

Προωθώ τον εαυτό μου

Μαθαίνω να προσφέρω τον εαυτό μου και τα έργα μου με ελκυστικό τρόπο. Μαθαίνω να πουλάω τον εαυτό μου και τις δεξιότητες μου. Οδηγώ ο ίδιος τους άλλους στο να σχηματίσουν για εμένα την εικόνα που θέλω εγώ, προβάλλοντας τα πλεονεκτήματα μου, υποστηρίζοντας τις θέσεις μου λεκτικά ή μη, επιδεικνύοντας ακεραιότητα και αξιοπιστία. Επιδεικνύω ακόμη και τις ικανότητές μου στο τιμόνι, απαλλαγμένος από το μικρόβιο της έπαρσης και της αλαζονείας. Προβάλλω όμως μόνο αυτά που πραγματικά διαθέτω και προσφέρω μόνο αυτά που μπορώ να δώσω.